Jæja, drengir. Þá er maður kominn aftur heim í siðmenninguna, eftir að hafa tekið þátt í þróunarverkefni íslensku skákhreyfingarinnar í Englandi, nánast tiltekið í litlum bæ á suðurströnd Englands, Hastings.
Þetta árið voru liðin 50 ár frá sigri Friðriks Ólafssonar á Hastingsmótinu, og 20 ár frá sigri Margeirs. En íslenska herdeildin, skipuð Stefáni Kristjánssyni, Jóni Viktori Gunnarssyni, Degi Arngrímssyni, Guðmundi Kjartanssyni og undirrituðum, náði ekki að endurtaka leikinn, þótt einstaka leikmenn hafi á stundum sýnt af sér ágætis tilþrif.
Ég byrjaði vel með sigri gegn skoska stórmeistaranum Colin McNab, síðan jafntefli gegn króatíska/enska stórmeistaranum Bogdan Lalic, og síðan gegn sterkum enskum IM; Richard Pert. Síðan var að duga eða drepast í 4. umferð, þegar ég lék niður vinningsstöðu gegn Mark Hebden, GM. Var þá allur vindur úr manni, þótt maður hafi haldið haus fram í síðustu umferð, enda tefdi ég lengstum við sterka andstæðinga, sem voru jafnan 50-150 stigum hærri en ég. Náði ég í annað skipti þeim vafasama heiðri og verða jafntefliskóngur mótsins. Féll ég síðan fyrir austur-evrópsku sálfræðinni í síðustu umferð, eftir að hafa náð að hösla biskup af úkraínumanni, sem kann illa mannasiði. Varð maður pirraður yfir hegðun mannsins og kom það niður á taflmennskunni. En svona er skákin. Græddi þó „solid“ 20 stig á mótinu og er kominn í c.a. 2336 og get ekki annað en verið ánægður. Guðmundur stóð sig einnig vel, eftir góðan endasprett, en aðrir leikmenn héðan teljast varla sáttir eftir veruna í Hastings.
Framundan er Reykjavíkurskákmótið og á ég von á, að Haukamenn sendi vaska sveit á staðinn, og verði a.m.k. 7-8 félagar skráðir, þar af 2 útlendingar. Vísast verða þar Haukamenn með þriðju fjölmennustu sveitina, ef tekið er tillit til félagaaðildar ísl. félaga.